Շնորհի հիասքանչ լինելը

«Շնորհի հիասքանչ լինելը» գրքում Յանսին քննարկում է շնորհը՝ կոչելով այն «մեր վերջին լավագույն բառը»: Գրքի թեման այն է, որ չնայած մարդիկ փափագում են շնորհ և այն կենտրոնական դեր է խաղում Ավետարանում, շատ եկեղեցիներ անտեսում են շնորհը՝ անբարոյականությունը՝ ոչնչացնելու իրենց առաջադրանքում: Յանսին օգտագործում է անշնորհալի բառը նկարագրելու համար այնպիսի գործողություններ, որոնք ձախողում են շնորհ ցուցաբերելը: Ըստ հեղինակի ամենամեծ պարգևը, որ  եկեղեցին կարող է տալ աշխարհին՝ շնորհն է, բայց երբեմն դրա փոխարեն եկեղեցին տալիս է անշնորհալին: Այսպիսով այս գրքում կգտնեք և՛ աշխարհիկ մարդկանց կյանքից, և՛ հոգևորականների կյանքից հետաքրքիր պատմություններ, որոնք իրենցով շնորհի հիասքանչարտահայտություն են: Ինչպես նաև Յանսին գրում է, որ մարդիկ ամենավառ կերպով կարող են ունենալ շնորհի փորձառությունը ռոմանտիկ սիրո միջոցով, երբ հավատան, որ. «Ինչ-որ մեկը վերջապես զգում է, որ ես, հենց ես եմ ամենացանկալի, ամենագրավիչ, ամենասրտաբաց արարածն այս մոլորակում»: